Het debuut van Bob Verhoef

Bob Verhoef is 56 jaar, heeft een minuscuul grijs snorretje en een stemgeluid dat je zonder versterker in Krommenie kan horen, als hij in de Kapiteinshut zingt. Hij ging keurig gekleed in driedelig kostuum. Echt om door een ringetje te halen.

Zijn meezingers sloegen in als een bom, Niemand verliet de Hut, toen er onder het strenge regime van interim-dirigent Ludwig Hupsel was geoefend. Hij werd jaren geleden al ontdekt door de familie Ike. Peter Ike, een broer van Wim, is een vriend van hem.

Verhoef was in de jaren vijftig wielrenner. Hij reed nog samen met Hein van Breenen bij Olympia. Deze was bekend onder de bijnaam Tarzan en zong aria’s uit de opera Aïda als hij zich met doodsverachting langs het smalle slingerpad van de Col d’Aubisque naar beneden stortte, toen hij Tour de France-renner was gewonden, Later werd Hein groenteboer en coach van de Nederlandse dameswielrenploeg, maar dit terzijde. Verhoef maakte zijn naam als zanger van het levenslied in allerlei kroegen in Amsterdam. Met zijn vrienden ging hij regelmatig vissen. Zo kwam hij in Zweden terecht, waar de heren een grammofoonplaatje van Bob aan de plaatselijke platenwinkel gaven met het verzoek deze in de etalage te plaatsen. Dit was zo leuk voor hun vriend, die een bekend Nederlandse zanger was. Zo gebeurde het. Toevallig wandelden de Hollandse hengelaars een dag later langs de platenzaak. Bob keek als geïnteresseerd zanger natuurlijk even wat er te koop was en riep verbijsterd: ”MIJN PLAATJE! MIJN PLAATJE STAAT HIER TE KOOP! Kom op jongens, naar binnen. Daar deelde de platenhandelaar mee, dat hij reeds honderden platen van Verhoef had verkocht. Bob trots en zijn maten blauw van het lachen. ”Ongelooflijk Bob” schaterden ze. ”Dat hadden we van jou nooit verwacht” Hij gaf er nog een extra oorlam op om het succes te vieren. In Zweden kan zo’n gebaar aardig in de papieren lopen. Zelf kende de hoofdredacteur van De Kapiteinskrant Bob niet, maar woensdagavond vernam hij al snel dat hij in de hoek bij de bar stond. Hij ging dus op hem af en riep verbaasd: ”Hé, ben jij niet Bob Verhoef ?” ”Zeker” antwoordde Bob wat aarzelend, ”Maar jou ken ik geloof ik niet” ”Ja maar ik ken jou wel’. zei de redactie-chef. ”Ik heb je vaak genoeg gezien in Amsterdam. In café Modern op de Admiraal de Ruyterweg bijvoorbeeld ”KIopt”, zei Bob. Daar heb ik vaak genoeg gezongen”. ”En” voegde de hoofdredacteur er aan toe. ”Ik heb ook nog eens een plaatje van je gekocht. In Zweden nog wel, toen ik daar op vakantie was!” Bob keek hem aan of hij water zag branden en bood hem spontaan een biertje aan.