Op het mooie Ameland

Zondag 17 maart bleef Wiebe de Haan als geheim-agent van het bestuur achter op het mooie Ameland. Zijn opdracht: nacontrole! Hierbij werd hij dapper geassisteerd door Lianda, een oude fan, die via Tenerife en Appelscha op Ameland terecht was gekomen.

Het koppel dronk geheel in stijl even een borrel in café Bloody Mary. De beroemde song hoefden ze van de eigenaar niet te zingen. Hij bleek zelf een ex-lid van het Amelander Shantykoor en spuide ongetemd zijn kritiek op de Kapiteins. ‘s Middags was hij even langs geweest tijdens het straatoptreden. ”Jullie zingen niet meerstemmig,” zei de kenner, en: ”Ik heb geen shanty gehoord. ”Wel,” pareerde Wiebe deze al veel gehoorde aanval op de capaciteiten van Het Kapiteinskoor geroutineerd,” Wij zijn ook geen shantykoor, maar een feestkoor en we zingen 60-stemmig. De aap kwam al snel uit de mouw. De jaloerse horeca-ondernemer had de zaterdagavond van het Kapiteinsconcert in De Griffel slechts één klant gehad. En dat dan nog, omdat die De Griffel niet meer in kon.

Het derde optreden van Het Kapiteinskoor op Ameland werd opnieuw een schitterend succes. Vijftig Kapiteins vertrokken ‘s ochtends om zeven uur per bus richting eiland. Tien anderen waren er of arriveerden per eigen gelegenheid. Een aantal fans had dit voorbeeld gevolgd, zodat het hele Kapiteins gezelschap uit zo’n 75 personen bestond. Aan boord van de veerboot werd Meine Bultstra onmiddellijk overvallen. Direct nadat de trossen los gegooid waren, kwam een bezorgde dame naar hem toe en vroeg: ”Wie heeft nu eigenlijk het commando op de boot? ”De automatische piloot” antwoordde Meine gevat.

De ontvangst in De Griffel was door Ingrid en Frank de Jong weer als vanouds voortreffelijk geregeld en het koor deed daar ‘s middags iets voor terug door de hoogbejaarde grootvader van Frank toe te zingen. Hij had nog op de walvisvaarder Willem Barentsz gevaren en hoorde diep geroerd ‘Mijn opa was een sleep-bootkapitein’ aan. De CD ‘Stuurman de trossen los’ werd deze fan namens het koor aangeboden. Frank zal een CD-speler voor hem kopen.

Tegelijkertijd was voorzitter Jan Spits voortdurend in de weer om de beste plaats voor zijn tante te regelen. ”En dat viel niet mee verklaarde hij later ”Want ze moest vooraan zitten en het werd steeds voller in de zaal.” Intussen leurde de secretaris met een fraaie bungalow, die nog beschikbaar was. Elise Jaski was met haar Johan door Frank per ongeluk door verwezen naar een hotel, zodat dit riante onderkomen over was. Een poging om het Trauma-team in deze droomvilla onder te brengen mislukte faliekant. De dames wensten hun stapelbedden in de jeugdherberg te betrekken. Trouwens wie had ze daar willen missen na hun perfecte rietenrokjes-dans, waarbij ze met hun gestroomlijnde lijven nauwelijks van echte Aloha-dansers te onderscheiden waren. Ook de heren Hoogenkamp waren niet van zins het luxueuze pand te betrekken. Zij waren al zo gewend aan hun vuilcontainerhok, dat ze bang waren uit hun gewone ritme te raken. Bestuurslid Cees Velthuys miste eveneens de kans van zijn leven. Hij had ‘s morgens de bus gemist, omdat hij zich eerst nog even vier keer wilde omdraaien toen Meindert Hondema hem om zes uur ‘s ochtend kwam porren. Op zijn motor snelde Cees vervolgens richting Ameland en daar liet hij het feest over zich heen komen met als gevolg, dat hij diep in de nacht onder de bekwame begeleiding van Jan Fruitier in de jeugdherberg arriveerde. Hier bleken alle kamerdeuren hermetisch afgesloten, zodat Cees de moede ledematen uitstrekte op enkele stoelen in de tv-room. Joshua Prins lag toen al lang op één oor. Hij was in topvorm en hield het publiek nog buitengewoon lang in actie. ‘Maar om een uur of half twee was het gebeurd en verklapte hij. ‘Ik zat er toen echt helemaal doorheen Maar opnieuw had hij bewezen hoe schitterend hij sfeer in een zaal kan brengen en houden. Tussen de bedrijven door werden de Kapiteins nog gefêteerd op een rondleiding door het Museum van de Reddingsboot, waar onze gids Sam sappige verhalen wist te vertellen. Hij kondigde alvast aan, dat hij volgend jaar het koor wel over het eiland wil rondleiden. ‘Want er valt genoeg te vertellende verklapte Sam. Dit aanbod werd gelijk aangenomen.

Hoe belangrijk het is dat èr echte zeelieden in het koor zitten, bleek wel tijdens de overtocht naar Holwerd, die vroeg in de middag van zondag 17 maart werd ondernomen.

Joshua Prins sleepte zijn klavier mee met het idee, dat de passagiers nog wel een verzetje wilden. Het barpersoneel was echter bars: geen stroom en dus geen muziek. Terwijl koorleden en publiek massaal ‘Wij willen stroom’ begonnen te scanderen, klauterde Herman Damming  naar de brug om daar de kapitein toe te spreken. Als zeebonken onder elkaar regelden ze het zaakje snel. De chef- mecanicien van de boot kreeg een seintje en gaf in de drijvende kantine opdracht de stekker in het stopcontact te steken. ‘Twee nummers seinde hij naar Joshua. Het werden er natuurlijk vier en de hele schuit deinde mee. Zo werd het een waardig afscheid van een prachtig weekeinde.