Seven Amsterdam Rugbytoernooi

Met 61 zangers werd de klus van het Rugbytoernooi geklaard. Het werd één van de meest bijzondere optredens in de geschiedenis van het Kapiteinskoor. Voor de finale van dit grootste rugbytoernooi van Europa werd op het veld opgetreden.

Helaas was de door de organisatie geleverde geluidsinstallatie lang niet optimaal, maar het publiek deed uit volle borst mee, toen de rugby hit ‘Swing low’ werd ingezet. Van onder de tribune verschenen vijf danseressen, die tot stomme verbazing van het koor Diana Groot, Simone Couwenhoven, Charissa en haar zus Naomi en Patricia Slot bleken te zijn. De  captain’s. Girls hadden op bevel van Joshua Prins in het geniep hun dansje ingestudeerd.

Zij stalen de show, werden door als smurfen vermomde rugbyfans van het veld geroofd en lussen de bedrijven door schoten spiernaakte streakers over het veld als kanonskogels. Eén heer maakte een vrolijk dansje achter de rug van Wim Ike, die niets in de gaten had. Tot groot plezier van de duizenden mensen op de tribunes die wel allemaal zagen wat er achter zijn rug gebeurde. De tribune stond op zijn kop. Het optreden na afloop had hetzelfde succes. Op het stampvolle feestplein werd uitbundig meegedaan. Fans klauterden op het podium en mengden zich onder het koor. Er werd massaal een polonaise gelopen.

Het Kapiteinskoor kreeg op dit evenement een fantastische ontvangst. Helaas verloren de Marauders – net als het koor gesponsord door café Corso uit Amsterdam – de finale met 31-34. Maar dat mocht de pret niet drukken. Op dit festijn waren rugbyfans uit de halve wereld aanwezig. Ik sprak er vier van de Virgin Islands, maar ze kwamen ook uit Schotland, Engeland, Ierland, Frankrijk, Letland en Litouen. De sfeer was bijzonder en werd nog extra verhoogd door het optreden van Leen Tijsterman met zijn fameuze Amsterdam-potpourri. Leen was zo confuus over de uitnodiging van de secretaris zijn nummer voor dit omvangrijke publiek te brengen, dat hij wel zijn koster petje had meegenomen, maar de rest van zijn uitrusting vergeten was. Het maakte allemaal niets uit. Het succes was onverminderd groot.

Een dag later had Jan van Campen de eer als chauffeur van Garage Bakker 52 rugbyers naar de boot in Hoek van Hopland te rijden. Ze bedankten hem allemaal persoonlijk voor het fraaie optreden, dronken onderweg 24 blikjes bier de man, genoten nog eens van de CD van het Kapiteinskoor, maar lieten Jan toch met een kraakheldere bus achter.