Weer terug in Gent

Tussen 6.30 uur en 7 uur op de 28ste juli druppelden de kapiteins de Klauwershoek in om voor de tweede keer in drie maanden naar Gent te vertrekken. Het koor was uitgenodigd door de uitbater van ”Stadscafé Belfort” om daar tijdens de laatste dag van de Gentse feesten, die 10 dagen duren, te komen zingen. Wat opviel was dat sommige kapiteins, buiten hun gewone tas, nog een extra tasje mee hadden waarvan de inhoud bij de meeste niet bekend was. Bertus Beck kwam in driekwart short en stemmig roze shirt bij de bus aan die inmiddels gearriveerd was. Bertus zou deze luchtige kleren in de buurt van Gent verwisselen voor zijn kapiteinskleding.

Op de bus meest nog wel even de borden met de naam van het koor op de zijkant worden geschroefd. Want ze zullen weten wie wij zijn. Het was wat stilletjes in de bus toe deze in gang werd gezet op weg naar de snelweg. Sommige mannen hadden duidelijk moeite met het vroege vertrekuur. Benjamin, die mee was gevraagd om onze pauzes op te vullen, lag al snel het hoofd tegen het raam en was vertrokken naar dromenland. Tijdens de reis werd over van alles gesproken en af en toe een mop verteld zodat de drie uur durende reis aangenaam verliep. Er was wel nog even een kleine plas en rookpauze ingelast en daar had Jaap Pols voor Herman Damming een kleine verrassing.

Herman kreeg een knaloranje veiligheidshelm met kapiteinslogo, dit omdat hij bij de vorige reis naar Gent met blauwe plekken en schaafwonden terug kwam. Het keiharde hoofddeksel moest hem voor dit soort ongemakken beschermen. Na het pafke en de plas werden de laatste kilometers naar Gent ingezet. Met de drie grote torens van Gent in zicht begon Bertus Beck zich te verkleden en trok zijn kapiteinskleding aan en trok tot slot zijn stropdas recht. Rond tien uur stopte de bus bij ”Stadscafé Belfort. Dat kon nog want op dit vroege tijdstip was het centrum nog niet geheel afgesloten.

De mannen verkenden het podium en lieten hun spullen achter om daarna van een kopje koffie te genieten en te wachten tot het tijdstip van aanvang. Dat had nog wat voeten in de aarde, één van de geluidsboxen bleek niet te werken. Door de regen zei de Vlaamse geluidstechnicus, terwijl alles onder de grote Stadshal stond. Ronald die op vakantie was zou aanvankelijk ook komen maar had zich ziek gemeld zodat zijn taak werd overgenomen door Jan Slot.

Met de mannen op het podium en gereed om te beginnen kwamen op het laatste moment Leen en Ton net op tijd om vanaf het begin mee te zingen. Zij hadden problemen met het afgesloten centrum, ze waren vlak bij een parkeergarage maar moesten een heel eind omrijden omdat veel straten één richting verkeer zijn. Een beetje langzaam werd ”Stuurman” ingezet maar halverwege werd de cd speler bijgesteld en eindigden wij nummer 13 met de juiste snelheid. Met de gedachte dat wij tot 14.00 uur moesten zingen had Carel drie sessies samengesteld.
Later bleek dat er maar tot 13.00 uur gezongen hoefde te worden zodat er nogal wat werd gestreept in het programma. Nol raakte daardoor in de war met de volgorde van de liedjes terwijl hij toch echt zelf de veranderingen had aangebracht.

Het aanwezige publiek genoot en dat was duidelijk merkbaar aan het gulle applaus dat na elk nummer klonk. En de liedjes in het Gents dialect die Guido zong liet duidelijk zien dat ze herkenbaar waren voor het steeds meer toegestroomde publiek. Benjamin hield de aandacht van het publiek vast met zijn repertoire van bekende Nederlandse en zelfs een Vlaams lied, althans het origineel wordt door een Vlaming gezongen. ”Laat de zon in je hart” zoals dit lied heet deed menig Gentenaar mee zingen en mee klappen. Na de derde sessie besloten wij ons optreden met ”Stuurman de trossen Los” op juiste snelheid. Eerst maar eens een natte versnapering en dan maar eens verder zien wat te doen. Peter Slot, Jan Slot, Wim de Graaf en Carel kwamen na enige minuten terug in een lange korte broek, een kleurig shirt en andere schoenen. Dat zat er dus in die tasjes die zij bij zich hadden.

En Bertus Beck? Arme Bertus stond in zijn zwarte lange broek en witte overhemd verlekkerd naar die gasten te kijken en dacht; ”Zo kon ik er ook bij lopen. Gloeiende, gloeiende………… Hij had zijn zomerse outfit in de bus laten liggen. Het gezelschap splitste zich op in groepjes die alle kanten op gingen om te zien wat er allemaal te doen was in de stad. En dat was er genoeg, er was straattheater, diverse podia met muziek, een kermis, vele, vele terrassen en ook straatmuzikanten. Zo ook een meisje en een jongen van ongeveer 10 jaar die beiden een viool onder hun kin hadden. Op de grond een vioolkist voor het geld en daarvoor een papiertje waarop stond geschreven: ”Wij sparen voor een nieuwe viool” Maar beiden speelden ook op een trompet en als ze daarop bliezen werd een ander papiertje neergelegd waarop stond: ”Wij sparen voor een nieuwe trompet. Na wat omzwervingen kwamen een aantal kapiteins samen bij ”Het Waterhuis aan de Bierkant” waar een kwartet muzikanten het publiek met hun klanken overgoot.

Herman Damming had een rondvaart geregeld van ongeveer 50 minuten tegen de gereduceerde prijs van 6 euro en een glas Duvel bier. 23 kapiteins en twee vrouwen, Tineke en Marry scheepten in en de boot was vol. De echte kapitein vertelde allerlei wetenswaardigheden over Gent dat vanaf het water ook interessant is om te bekijken. Op een gegeven moment toen de kapitein wat extra gas gaf rook het water niet al te fris. Erik, onze huisfotograaf, die vlak achter de kapitein zat zei: ”Ruik ik nou het water dat zo stinkt” waarop de man zei: ”nee, dat ben ik” en hij ging verder met zijn verhaal over de stad.

Zo vertelde hij van ”Dolle Griet” een ijzeren kanon van ruim 12.000 kilo zwaar en werd gebruikt in 1578 in de strijd tegen de Spanjaarden. Het is echter slechts 2 keer gebruikt, volgens de verteller omdat het niet de kracht heeft die het zou moeten hebben. De stenen kogels met een diameter van 64 cm vielen slechts enkele centimeters uit de loop van de Dulle. Ook stond het gevaarte in de verkeerde richting opgesteld want de Spanjaarden kwamen vanaf de achterkant van het kanon. Na de rondvaart trok de groep het centrum weer in en werd er hier en daar wat gedronken. Ook gingen sommige op zoek om wat te eten want om 19.00 uur moest er verzameld worden bij het podium waar wij gezongen hadden.

Toen de club rond dat tijdstip compleet was nadat hier en daar nog wat tassen waren opgezocht die niet meer op hun achter gelaten plek stonden werd een 2 kilometer lange wandeltocht in gang gezet naar de bus. Helaas kon kijk niet dichterbij komen. Heb je jezelf nog kunnen vermaken in de negen uur dat je stilstond vroeg Wim de Graaf aan de chauffeur. Ja hoor, ik heb altijd een fiets bij me en heb lekker de stad verkend. Jan Slot begon de koppen te tellen en kwam tot de slotsom dat er nog een aantal ontbraken. Het laatste plukje kwam aangesjokt onder aanvoering van Carel. Toen iedereen zijn of haar plekkie, in de bus weer had gevonden en Bertus Beck weer zijn tasje met zomer outfit, ging het gas erop om zonder stop naar huis te rijden. Marry zou Marry niet zijn als zij niet voor hartige hapjes had gezorgd. En dat had ze. Jan Slot kwam diverse keren langs, wil je een hapjes? met de groeten van Marry. Hier en daar werd het moede hoofd te rusten gelegd en vielen de oogjes dicht want het was een lange dag. Maar wel een dag waar wij ons koor weer van een positieve kant hebben laten zien en door de inzet van iedereen als een zeer geslaagd optreden in de boeken kan worden bijgeschreven.