Sail wandeltocht

Zaterdag 22 augustus om kwart voor één station Zaandam was de afspraak. Vijf en twintig kapiteins en enkele vrouwen waren present op het afgesproken tijdstip. Enkele hadden een kaartje gekocht en anderen maakten gebruik van de O.V. chipkaart. Alleen de O.V. chipkaart van Carel en Nol werkte niet bij de in/uitcheck paal dus gingen zij naar boven naar het loket. Een vriendelijke dame heeft het euvel verholpen zodat beiden met een gerust hart in de trein konden stappen naar Amsterdam centraal.

Daar aangekomen was er mobiel contact tussen Wim de Graaf jr. en Jan Slot, we konden het beste naar de achterkant van het station lopen waar Wim op ons zou wachten. Even was er ophef want de gebroeders Poel en Wim Sluijter hadden met familie en vrienden afgesproken dat wij naar de voorkant van station zouden komen. Dus moesten zij met hun mobieltjes in de weer om die personen ook naar de achterkant te laten komen. Daar stopte Jan Slot een CD in zijn draagbare muziekmachine en werd zoals gewoonlijk ”Stuurman de trossen los” ingezet.

Al snel hielden de mensen halt en bleven naar ons luisteren. Je zag ze denken van welk schip zouden  die gasten komen? Het was een gezellige drukte en Bertus Beck had grote aantrekkingskracht op buitenlands vrouwelijk schoon want velen van hen wilde met hem op de foto. Na ”De marspotpourri” te hebben gezongen vertrok het hele gezelschap richting café  Hanneke’s boom maar na vijfhonderd meter op de Ruijterkade werd al weer gezongen voor de vele mensen. Met een fel zonnetje op de witte petten werden al snel de eerste transpiratie druppeltjes zichtbaar. Een groots applaus van het dankbare publiek was ons loon en we trokken verder, we waren tenslotte op weg naar Hanneke’s boom. Wim de Graaf jr. die deze middag had gepland liep als een soort hopman voorop en wij volgden. We staken de weg over en liepen onder de treinsporen door naar de Oosterdokkade. Hier werd de wandeling even onderbroken en een rustpunt gevonden op de trappen van een van de grote nieuwe panden. Toch ook maar wat zingen, en zo klonk ”Neem mij mee kapitein” over de Oosterdokkade en genoot het aanwezige publiek.

Toen de groep weer in gang was gezet was het volgens Wim niet ver meer. Dat was het ook niet, we moesten alleen de Oosterdoksdoorgang over  en via de Oosterdoksdraaibrug. Maar met de vele bootjes en boten op het water gingen de slagbomen dicht en de brug voor onze neus open terwijl diverse snelle kapiteins aan de andere kant van het water naast de draaibrug bij Hanneke aan het bier zaten. En dat heerlijke zonnetje….. Wat mij betreft had er wel een plaatselijke bui mogen vallen want het duurde even voordat de draaibrug heen en terug was. Maar toen de slagbomen weer open gingen konden ook wij aan het bier of iets anders. Na ongeveer een half uur werden de zangers bij elkaar geroepen om te doen waar we voor gekomen waren, zingen. In de drukte op het terras werd een plekje gevonden waar we konden staan. Er werd Carel ingefluisterd dat een vrouw in het publiek jarig was, dus werd voor het feestvarken ”Lang zal zij leven” gezongen. De jarige vond het prachtig en genoot van de aandacht.

Daarna kwamen alle bekende nummers voorbij, zoals Het kleine café, Aan de Amsterdamse grachten, Tabé ouwe reus en nog meer van die meezingers. De aanwezige toehoorders zongen uitbundig mee. Ons optreden werd afgesloten met, het kon haast niet anders, ”De Jordaan medley, de liedjes die hier heel toepasselijk waren en waarbij velen zittend uit hun dak gingen. Omdat hij het allemaal prachtig vond kregen we van de uitbater nog een drankje aangeboden dat snel zijn weg naar de dorstige kelen vond. Om het compleet te maken ging Herman Damming met een schaaltje warme snacks rond dat onder dank werd afgenomen en snel leeg was. Op een gegeven moment werden alle mannen en vrouwen te kennen gegeven dat we naar de volgende locatie gingen vertrekken.

En dat was Delirium café Amsterdam, vijf minuten lopen vanaf Hanneke’s boom en gelegen aan de Piet Heinkade. Het nieuwe Delirium café is nog maar een half jaar open en staat tegenover het Bimhuis. Joop van der Weide droeg de geluidsmachientje op de borst en luid klonk ”Het kleine café aan de haven. Met begeleiding van dit lied liepen wij zingend het terras op van dit, in lengte, grote café waar verbaasde blikken ons volgden. Aan het eind van het terras werd een plek vrij gemaakt en kon hier ons optreden beginnen. Maar eerst was het tijd voor een verfrissing waarvoor onze consumptiebonnen goed van pas kwamen. Op de kade langs het terras was het een drukte van belang, veel mensen op weg naar de tall ships of zij wilde een rondvaart maken. Toen de batterijen van de geluidsmachine waren verwisseld gingen we van start. Ongedwongen en lekker ontspannen werden de liedjes uitgestrooid over het terras wat duidelijk zijn uitwerking had op het publiek, een-en-al gezelligheid. Tijdens ”Tranen droog je niet met zakdoeken alleen” danste Jan Slot een wals met een zon gebruinde dame tot groot plezier van het publiek.
Alleen maar vrolijke mensen die genoten en hun stem lieten horen zoals bij “aan de Amsterdamse grachten” maar bij ”Het dondert en het bliksemt” ging er nog een schepje bovenop. Af en toe werd er een pauze ingelast om wat te drinken of om even te lopen want sommige kapiteins hadden last van stalpoten. Tijdens zo’n pauze kwam redactielid Peter Slot ook even kijken en hij had zijn liefste zus Gerrie meegenomen zo konden zij met eigen ogen zien hoe gezellig het was. Johan de Haan was een van de weinige solisten maar voor ”Nooit zal ik je meer verlaten” was hij de aangewezen persoon.

Toen ”De Jordaan medley” werd gezongen nestelde een vrouw zich tussen Jaap Kramer en Nico Poel en deinde en zong de hele medley mee. Dit was ook het einde van het optreden bij Delirium café Amsterdam. Enkele kapiteins vonden het mooi zo en zochten hun spullen bij elkaar en gingen richting centraal station. Anderen bleven nog even hangen en dronken nog wat of zongen nog wat. Ook de vrouw die tussen Jaap en Nico stond was er nog met haar man of vriend. Maar toen voor hun ook het moment van vertrek gekomen was zei haar wederhelft: ”Je hebt de hele middag genoten van deze mannen ga ze eens bedanken. En dat deed ze, de kapiteins kregen een stevige pakkerd en zo kwam er eind aan deze enerverende middag.