Van Zell naar Cochum

Terwijl Dick de Ruijter, de pen doorgaf was de lange nacht nog in volle bloei. Een handvol bemanning en gasten lieten tot de vroege uurtjes de glazen klinken. Ikzelf en mijn gezellin kwamen fris en fruitig aan de ontbijttafel. Onze gasten van tafel 9 komen druppelsgewijs aanschuiven. ‘Meneer 137’ had pas vroeg in de ochtend zijn hut gevonden, doch op tijd om van een rijk gevuld buffet te genieten.

Het is een mistige ochtend als om negen uur de MS Allegro in alle rust vertrekt. Het schip met maar liefst drie schoepen, hoor je nauwelijks. Alle tijd om na het ontbijt rustig bij te komen en te genieten van de opnieuw prachtige omgeving. We komen nl. de steilste hellingen van de moezelbedding tegen, tot 83%, onvoorstelbaar dat men daar nog kan oogsten. Tot de lunch worden we prettig verzorgd met koffie en nog meer lekkers. Daan komt met zijn accordeon tevoorschijn om Wim de Graaf Sr. te feliciteren met zijn zoveelste verjaardag!

Marjon, die de gasten altijd van de laatste informatie voorziet, moet even iets belangrijks vertellen. Deze morgen hartstikke vroeg, zaten twee paters op een bootje. Ze was natuurlijk, nieuwsgierig met die paters in gesprek gegaan. Een pater zegt tegen haar dat er deze morgen vroeg een schip met steenkool voorbij kwam. Hij zegt, Marjon, ik moet je wat vertellen. God, oh God oh God, een wonder is geschied, er vaart een schip voorbij en hij zinkt niet! Marjon denkt, tsjonge jonge, dat allemaal ’s morgens vroeg, als op een gegeven moment een blonde schone jonge dame voorbij komt. Zegt die andere pater, God, oh God oh God, Marjon, een wonder is geschied, mijn pij wordt nat en het regent niet!

Ondertussen slingert de MS Allegro in talloze lussen door het groene Moezeldal en nadert om 10 uur de sluis van Sankt Aldegund. Een van de 14 stuwen op de Moezel over een lengte van 270 km waar een hoogteverschil van 90 m wordt opgeheven. Deze sluis heeft een verval van 7,13 m, een lengte van 170 m en een breedte van 12m. We hebben vanuit de sfeervolle lounge een prachtig zicht over de vele pittoreske dorpjes, waaronder Eller, Edinger, Poltersdorf en het slot Beilstein. We naderen om 12:20 de volgende sluis van Fankel. Deze heeft een verval van 4,98 meter, ook een lengte van 170, en een breedte van 12 m. Onze Friese Kapitein, Peter Tichelaar, maneuvreert met precisie, zijn schip feilloos lang de smalle kade muren. Dat lukt allemaal nog net voor de lunch. Een heerlijk brood buffet staat ons voorgeschoteld. Tijd genoeg om ons om te kleden voor het tweede optreden van deze moezelreis.

Het organiserend bestuur heeft voor vandaag in Cochem een gezellig plekje uitgezocht. Midden van de zonnige terrasjes op de Moselpromeneade, bij Hotel Germania en cafe-bistro Filou. Er moet wel eerst een taxi geregeld worden om de installatie naar deze plek te brengen. Dat past net allemaal. Ondertussen rest ons nog wat tijd om de sprookjesachtige stad te bezoeken. De stad is vooral bekend als een toeristisch plaatsje dat gedomineerd wordt door de wereldberoemde Reichsburg. De burcht van Cochem werd in de 12e à 13e eeuw gebouwd en diende als bewaking over de stad en de Moezel tegen aanvallen. Napoleon had er ook zijn intrek genomen, toen hij in oorlog was met de Duitse landen. Tijd om het slot te bezoeken is er niet, we bewonderen de smalle straatjes met talrijke gevarieerde winkeltjes en genieten van de lekkerste wijn die dat karakteristieke moezelstadje kenmerkt.

Om drie uur staat het podium tussen de terrasjes klaar en dat wekt al de nieuwsgierigheid van de bezoekers op. Gelegenheidsdirigent, Wim de Graaf jr. vraagt gezwind de heren Kapiteins plaats te nemen in rijen van….. Zoals ook overal klinkt de bel als we met “Stuurman de trossen los” beginnen. Onze dirigent heeft net als gisteren in Zell, een prachtig en feestelijk programma opgezet. “Der Johan” brengt, ‘Mannen, taan het zeil’ aan de man. Cochem kent dat lied natuurlijk wel van Santiano. Tijd om ‘Drei Strich nach Steuerbord’ door de menigte te schalmen. Bob de Vries zingt van, “daar in dat kleine café aan de haven, daar zijn de mensen gelijk en tevree”. Iedereen beaamt dat volmondig!

In de korte pauze nog snel een ander moezelwijntje proeven, want de tijd dringt. Na deze korte stop borrelt de sfeer nog uitbundiger. Wim de Graaf jr., hier beter bekend als Wim van Gaal, laat “die leute” weten dat er “zach doechen” uitgedeeld worden voor het komende lied. Heel ontroerend, Louis of Jean-Marie Pfaff kunnen hem dat niet nadoen! Hij brengt ook nog eens perfect  ‘Frei wir der Wind’. Sehr schön!!! Unsere Johan mag het publiek opwarmen voor de polonaise met ‘De Golf van Biskaje’. En ja hoor, die komt er vanaf de eerste klanken van ‘Neem me mee kapitein’. Talrijke fans komen toegestroomd en lopen spontaan de polonaise mee. Waaronder ook felle bewonderaars uit Haukadalur in IJsland! Ook de animator (of is het animatrice?) van de MS Allegro crew, Regina was vol lof. Rond de klok van 5 uur zat dit zeer geslaagde optreden erop en kon de opruimploeg getrouw met opruimen starten. Een hele klus om alles weer naar de boot te brengen. De opgeroepen taxi liet ons letterlijk en figuurlijk in de kou staan, dus alles maar met man en macht naar de boot dragen. Geen nood want na de heerlijke fedeweiβer, zijn de spieren des te soepeler.

We kunnen ons opmaken, want om zeven uur wacht ons de volgende verrassing, het ‘Captainsdiner’!!! De kapitein van de MS Allegro, Peter Tichelaar, in hoogsteigen persoon, wacht de genodigden bij het restaurant met een glaasje schuimwijn. Een heel attent en vriendelijk gebaar. Het diner mag er zijn, want dat bestaat uit maar liefst 5 gangen! En letterlijk, als klap op de vuurpijl, Le Grand dessert du Chef. Wim de Graaf Sr. wilde zijn verjaardag met stille trom zijn verloop laten gaan. Dus!!! Reden genoeg om een deel van het dessert, door de voltallige keuken crew, met vuurwerk aan te laten draven voor hem. De omvangrijke kapiteinsbuiken zijn goed gevuld om de laatste feestelijke avond in de salon te vieren. Ronald is zoals alle avonden opnieuw paraat om dat te laten slagen. Menig anekdote wordt in de geschiedenisboeken vastgelegd, en het is een vaststaand feit dat overal waar het Kapiteinskoor komt er een groot feest ontstaat. Ook deze dagen was dat niet minder waar. Voldaan zoeken we voor de laatste nacht onze slaaphut op, met in ons achterhoofd de gedachte aan onze zeer gewaardeerde vriend Nol Zoutman die misschien nog wel een paar dagen in het ziekenhuis zal verblijven. Langs deze weg wensen we hem een heel snel herstel toe.

Guido Cleppe