Van Cochem naar Koblenz,

en huis…

We gaan weer op huis aan. s’ Morgens om 7 uur ging de boot alweer varen.
Wij lagen nog in bed, maar werden er wel wakker van… eerst een heerlijk ontbijtje en daarna de Moezel weer vervolgen, op weg naar de neus bij Koblenz waar de Moezel in de Rijn overgaat. We kwamen drie sluizen tegen, waar we uiteraard doorheen moesten. Herman mocht zijn bekwaamheid tonen en nam het roer c.q joystick over omdat het zijn lust én zijn leven is. Het ging allemaal goed. Later, toen Herman weer in de salon was en de boot in een sluis tegen de kant aanstootte zeiden we: zal Herman nog aan het stuur staan (grapje hoor).

Erg veel gelachen de laatste dag, hoewel iedereen het ook wel weer fijn vond om richting huis te gaan denk ik zo. In Koblenz aangekomen werd het schip gekeerd en kwamen we tegen een ander schip aan te leggen. We moesten onze bagage buiten onze hut parkeren, die zou dan op het bovendek gebracht worden door het personeel (dus een makkie). We kregen nog een lunch voorgeschoteld door de maatschappij van de boot en daarna moesten we ons ophouden op het bovendek. Want er moest nog een foto genomen worden van alle mensen die aan boord waren, dus ook het personeel. Dat was nog een hele toer, alle mensen aan de reling. Kleine voorop, grote erachter, je kent het wel. Vele foto’s werden genomen maar geen één goede, vermoedelijk.

Toen moest iedereen een kwartslag draaien en zagen we Herman die een levensgevaarlijke heldenrol speelde, bovenop het dak van het bovendek staan zodat hij van bovenaf een foto kon nemen. Hij had ook veel meer overzicht daar. Ik denk dat het redelijk gelukt is. Alle mannen en vrouwen en personeel staan erop, maar of hij in de Hut komt te hangen weet ik niet. Er is denk ik geen plek meer. Zooooo ik ga nog even verder.

De bagage was door behoorlijk zwetend personeel aan de kade gezet. En iedereen kon van daar zijn spullen uitzoeken en naar de bus brengen. Iedereen moest weer naar zijn eigen bus terug. Ik zat in bus 1. Bagage erin en op weg naar huis. Na een uurtje rijden, zat iedereen een beetje in te kakken. Wim de Graaf zat in onze bus en kwam toen met een mededeling; “Dames en Heren, ik merk dat jullie zachtjes aan het inkakken zijn, en daarom stel ik voor om een spelletje te doen. Daarvoor heb ik nog nodig, een koetsier…….’

Daarna iedereen gieren van het lachen en iedereen was weer wakker. De echte mededeling was dat we in Arnhem een andere chauffeur kregen, en daarom een stop hadden om even te kunnen plassen, in het winkeltje mogelijk iets kopen, o.i.d.

Het laatste stukje rijden ging ook prima. Aan het einde van de rit zei de chauffeur “allemachies, mijn tom-tom geeft de weg niet meer aan”. Wim is bij hem gaan zitten en speelde voor torn-tom. Toch handig om zo een mannetje aan boord te hebben. Hij is van alle markten thuis. Dat zijn mensen om op te bouwen, “super-Wim”. Op de plek aangekomen bij Metalo in Zaandam, stonden daar de nodige ophalers.

Het was een hele drukte. Ik zag ook nog een glimp van Carel. Hij was er ook weer, gelukkig maar. We hebben je zeker gemist. Maar je hebt nu concurrentie, altijd makkelijk dacht ik zo. Nou mensen, ik schei er uit met schrijven.

Het waren vier fantastische dagen, zeker voor herhaling vatbaar. (vast één van Tempo-Team).

Bob de Vries