Er is mij gevraagd om een stukje te schrijven, hoe ik bij het kapiteins koor verzeild ben geraakt, nou bij deze.

Wij (mijn vrouw) en ik waren op een zonnige zondagmiddag in Zaandam. We besloten om eens in de Kapiteinshut iets te gaan drinken. Het was er gezellig druk, nog net twee plaatsen vrij aan de bar.

Ik was al snel met een van de mannen in gesprek en die vertelde mij dat ze een koor hadden op gericht wat elke woensdagavond oefent hier in de kroeg. Voornamelijk Zeemansliederen. Dat klonk goed omdat ik zelf ook graag zing. Hij zei kom gewoon een keer op een woensdagavond binnen lopen, lijkt het je wat, dan meld je je aan en zing je lekker mee. Ik had er veel zin in, maar eenmaal weer naar het alledaagse leventje, vooral werken, raakte het gaan zingen een beetje naar de achtergrond.

Tot het jaar er op met Koninginnedag wij weer in de Klauwershoek waren en de heren van het Kapiteinskoor moesten optreden. We vonden het grandioos. Na afloop zag ik mijn buurman Carel, onze maestro, die zei toen: “als je nog lid wil worden moet je snel zijn want er komen zoveel leden bij, dat ze een ledenstop over wegen”.  Nou de eerste beste woensdagavond ik naar de Hut, het was er al gezellig bomvol, ook omdat de kroeg toen een stuk kleiner was.

Was nog wel even een dingetje voor ik een biertje had, want dat wilden ze allemaal. Naar later bleek, dat er eerst een paar biertjes gedronken moesten worden, voor ze gingen zingen, want dan klonk het beter. Plots werd het rustig aan de bar, de mannen stelden zich in rijen van drie op en weldra klonken de eerste noten door de Hut. Na het openingsnummer was ik gelijk verkocht, vond het prachtig, dacht hier wil ik ook bij horen.

In de pauze heb ik mij bij de secretaris aangemeld, hij zei ga er maar bij staan en kijk maar of het je bevalt. Nou dat beviel zo goed dat het nu bijna twintig jaar geleden is en ik nog steeds met veel plezier naar de Kapiteinshut ga. Ik hoop het ook nog heel wat jaartjes vol te houden, vooral de gezelligheid maar zeker ook af en toe de gekkigheid die je met zijn alleen meemaakt. Dat doet je goed, we lachen veel en dat is toch het beste medicijn. Heel af en toe gebeurt het wel eens dat ik op een woensdagavond geen zin heb, maar dan zegt mijn vrouw (die vind het ook leuk bij het koor): kom op we gaan. Als ik dan een nummer gezongen heb en de longen weer lekker vol gezogen, is alle mineur uit mijn hoofd verdwenen en ga na afloop weer opgewekt naar huis.

Ik laat het hier bij, kan nog zat hele leuke anekdotes aanhalen maar daar zitten jullie niet op te wachten. We hebben het er met elkaar al vaak genoeg over. Een ieder de groeten en tot ziens in de Hut.

Ton Tonkes