Posts Tagged ‘Wim Sluijter’
Kapiteins in gezellig Nieuw Groenland
13 februari 2019
Succesvol optreden bij Nieuw Groenland
Dinsdag 12 februari was het Kapiteinskoor te gast bij de instelling van Evean, Nieuw Groenland in het Kalf, een wijk van Zaandam. Evean is een grote zorginstelling die overkoepelend is voor flink wat verzorgingshuizen. Bij veel ervan is het Kapiteinskoor een graag geziene groep zangers, die altijd wel weer voor een fijne middag zorgen voor de hulpbehoevenden.
Het is ook altijd heel bijzonder om voor deze mensen te staan, en te zien hoe ze genieten.
Zo ook dinsdag 12 februari. Een volle zaal, de bewoners met koffie en gebak; en het was warm! Zo warm, dat verzocht moest worden om de lampen boven de hoofden van de zangers uit te doen. Ondanks dat, zo tegen de pauze, vlogen de zweetstralen langs de gezichten van de Kapiteins. Maar, wat was het gezellig.
Uiteraard begonnen we met “de trossen los”, gevolgd door “Wind en Water”. Jack de Wit werd gevraagd om te zingen over een matroos, die afscheid moet nemen omdat hij de haven uit gaat: “Matroos, vaarwel dan”. De “sleepbootkapitein” en de “Amsterdamse grachten” kwamen voorbij, alvorens Wim Sluijter werd gevraagd om te zingen over de zeeman die zijn lief beloofd: “nooit zal ik je meer verlaten”. Zijn aandacht richtte hij op een dame die weliswaar vooraan zat, maar volgens mij alles even prachtig vond, al deed je niets. 
Het laatste liedje voor de pauze word langzamerhand ook een vast onderdeel op zo’n moment: n.l. “We’ll meet again”, oorspronkelijk van Vera Lynn, heel lang geleden.
Na de pauze was het wederom de beurt aan André en Toon om als Opa en kleinzoon te zingen over de Zuiderzee in het prachtige lied: “de Zuiderzeeballade”. 
Elke keer weer zie je de zaal lachen als Toon met zijn zware basstem de microfoon test om vervolgens met een heel hoog kopstemmetje het kind ‘te acteren’. En de aandoenlijke opa die wild huilend kermt als hij denkt aan zijn verdronken zoon.
Na “de marspotpourri” en “Texelstroom” werd Bob gevraagd om “het kleine café” te komen voordragen. Vooraf werd door Carel nog aangegeven dat hij rustig moest blijven tijdens de coupletten maar ook de refreinen. Juist dat laatste was aan dovemansoren gezegd, wat Bob stond te swingen alsof hij een wereldberoemde artiest was die voor een volle Arena stond te zingen. En hij zweepte ook nog eens de bewoners op om meer te bewegen en mee te zingen.
Toch goed gedaan. De “Jordaan medley” kwam nog voorbij en uiteraard het zakdoekjes evenement. Vooraf uitgedeeld maar ook gewaarschuwd ze nog niet te gebruiken, werd dat natuurlijk toch gedaan. Zelfs kwam er een verzoeknummer: “Mooi Volendam”. Dat verzoek kwam van een dame die afkomstig bleek uit Volendam. Juist zij bleek uitbundig te zwaaien met haar zakdoekje. Die was wel heel erg enthousiast.
Als afsluiter het inmiddels vertrouwde nummer: “Laat maar lekker gaan”, gezongen door solist Carel. Bij die gelegenheid kruipt Frits altijd even ‘op de bok’, ook deze keer.
Compliment trouwens voor Frits, want bij het ontbreken van Nol fungeert Frits als spreekstalmeester en dat gaat hem goed af. Als voormalig leidinggevend op een school moet je ook wel goed kunnen kletsen. In elk geval was dit weer een uitstekend visitekaartje voor het Kapiteinskoor.
Kapiteins in Evean Guisveld
22 december 2017
Afscheid Rein Vreeling
Een grotere tegenstelling kon niet. Het éne moment gepaste rust in verband met een overledene, het andere moment klonken de vrolijke klanken van het Kapiteinskoor.
Op donderdag 14 december heeft het Kapiteinskoor afscheid genomen van haar drummer Rein Vreeling. Deze woont sinds enige tijd in Verzorgingshuis Guisveld in Zaandijk. Het programma zou om 15.30 beginnen, maar om ongeveer 15.00 uur zou een uitgeleiding plaats vinden in verzorgingshuis Guisveld. Eén van de bewoners was overleden en daarom vroeg men om gepaste rust. De kapiteins werden daarom verzocht ruim tevoren aanwezig te zijn zodat het op verschillende momenten binnenkomen van de Kapiteins niet verstorend uitwerkte.
Uiteraard werd begonnen met “Stuurman de trossen los”. De bewoners van dit verzorgingshuis hadden hoge verwachtingen en die werden waargemaakt. Het was de bedoeling dat de organisatrice van deze middag een welkomstwoord zou doen na de opening. Maar ze was kennelijk even weggeroepen en na het derde nummer realiseerde dirigent Carel dat zij nog steeds iets zou zeggen. Na een oproep kwam zij via een trap naar beneden en heette het Kapiteinskoor Welkom.
Johan de Haan werd als eerste solist gevraagd zijn versie van “De Golf van Biscaje” te vertellen. Met de muzikale begeleiding van Rein Vreeling en Daan de Groot kon Johan aardig spelen met het ritme en bracht hier en daar pauze’s aan waarop Daan zeer goed reageerde. 
Na weer enkele meezingers en meedeiners werden Hepie en Hepie, alias Toon Jacobsen en André van Beveren, gevraagd om als Opa en kleinzoon de “Zuiderzeeballade” te brengen. Dat viel bij het publiek goed in de smaak, gegeven het lachen wat hier en daar gehoord werd toen de mannen met hun attributen tevoorschijn kwamen.
Direct na deze ‘act’ mocht Willem Sluijter met zijn warme stem, zijn ballade brengen aan een dame van zijn keuze: “Nooit zal ik je meer verlaten”. Helaas was er geen dame die zijn toespelingen op de juiste waarde taxeerde, maar Willem voelde zich heel vrij en begon zich te bemoeien met dirigeren.
Onze dirigent liet het maar begaan onder het motto: ‘die weet niet beter’. Nog enkele bekende liedjes volgden, waarna onze spreekstalmeester Nol Zoutman bekend maakte dat Carel ook een solo zou brengen: “Laat maar lekker gaan”. Deze keer werd als afsluiter gekozen voor het mooie “We’ll meet again”, zeer passend voor deze dag.
Dat zou het laatste liedje worden, ware het niet dat een toeschouwer, bewoner of visite, een extra liedje wilde horen tegen betaling van een biertje voor de Kapiteins. Na enig geharrewar welk liedje het zou moeten worden zette Daan “Tulpen uit Amsterdam” in, en dat vond zijn weerklank in het verzorgingshuis in Zaandijk.
Iedereen zong uit volle borst mee, en met een klaterend applaus konden de kapiteins vertrekken naar de inpandige ‘kroeg’ waar het zingen nog even doorging.
